Эй кариме, ки аз хазонаи ғайб,
Габру тарсо вазифахӯр дорӣ.
Дӯстонро куҷо кунӣ маҳрум,
Ту, ки бо душман ин назар дорӣ?
Эй Худованди кариму бузургвор, Ту (чунон бахшандаву якбин ҳастӣ, ки) аз ҳисоби хазинаи ғайбии худ ба тамоми инсонҳо, чӣ диндору чӣ бедин ва ё чӣ зардуштиву чӣ насронӣ (новобаста аз фикру нигоҳ ва дину оинашон,) баробару яксон ризқу рӯзӣ медиҳӣ. Чун Ту ҳатто ба бадбинону душманонат (ва нисбати онҳое, ки дини Ту ва вуҷуди Туро инкор мекунанд) чунин лутфу муҳаббат дорӣ, пас (мо имону боварии комил дорем, ки) ризқу рӯзии дӯстонатро ҳаргиз қатъ намегардонӣ ва онҳоро ҳеҷ гоҳ аз лутфу марҳамати худ бенасиб намегузорӣ. (Дар пайравӣ аз ин сухани баланди Саъдӣ низ шоири Олмонӣ Гётте дар «Девони шарқӣ» гуфтааст: «Дар зиёфати Худованд чӣ ҳаёҳуест! Дӯсту душман бар сари хоне нишастаанд.»