Ғазали 495
Май хоҳу гул афшон кун, аз даҳр чӣ меҷӯйӣ?
Ин гуфт саҳаргаҳ гул, булбул, ту чӣ мегӯйӣ?
Маснад ба гулистон бар, то шоҳиду соқиро
Лаб гирию рух бӯсӣ, май нӯшию гул бӯйӣ.
Шамшод хиромон кун в-оҳанги гулистон кун,
То сарв биёмӯзад аз қадди ту дилҷӯйӣ.
То ғунчаи хандонат давлат ба кӣ хоҳад дод,
Эй шохи гули раъно, аз баҳри кӣ мерӯйӣ?
Имрӯз, ки бозорат пурҷӯши харидор аст,
Дарёбу бинеҳ ганҷе аз мояи некӯйӣ.
Чун шамъи накӯрӯйӣ дар раҳгузари бод аст,
Тарфи ҳунаре барбанд аз шамъи накӯрӯйӣ.
Он турра, ки ҳар ҷаъдаш сад нофаи Чин арзад,
Хуш будӣ, агар будӣ бӯеш зи хушхӯйӣ.
Ҳар мурғ ба дастоне дар гулшани шоҳ омад:
Булбул ба навосозӣ, Ҳофиз ба ғазалгӯйӣ.
می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی
این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می‌گویی
مسند به گلستان بر تا شاهد و ساقی را
لب گیری و رخ بوسی می نوشی و گل بویی
شمشاد خرامان کن و آهنگ گلستان کن
تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی
تا غنچه خندانت دولت به که خواهد داد
ای شاخ گل رعنا از بهر که می‌رویی
امروز که بازارت پرجوش خریدار است
دریاب و بنه گنجی از مایه نیکویی
چون شمع نکورویی در رهگذر باد است
طرف هنری بربند از شمع نکورویی
آن طره که هر جعدش صد نافه چین ارزد
خوش بودی اگر بودی بوییش ز خوش خویی
هر مرغ به دستانی در گلشن شاه آمد
بلبل به نواسازی حافظ به غزل گویی
Андешаатонро баён кунед