Ҳофизи Шерозӣ

Ҳофиз, ин хирқа бияндоз, магар ҷон бибарӣ,
К-оташ аз хирмани солусу каромат бархост.

Нидои ишқи ту дишаб дар андарун доданд,
Фазои синаи Ҳофиз ҳанӯз пур зи садост.

Агар ба соле Ҳофиз даре занад, бикушой,
Ки солҳост, ки муштоқи рӯйи чун маҳи мост.

Ҳофиз аз давлати ишқи ту Сулаймоне шуд,
Яъне, аз васли туаш нест ба ҷуз бод ба даст.

Забони килки ту, Ҳофиз,чӣ шукри он гӯяд,
Ки гуфтаи суханат мебаранд даст ба даст.

Хандаи ҷоми маю зулфи гиреҳгири нигор,
Эй басо тавба, ки чун тавбаи Ҳофиз бишикаст.

Боз ой, ки боз ояд умри шудаи Ҳофиз,
Ҳарчанд ки н-ояд боз тире, ки бишуд аз шаст.

Маранҷ, Ҳофизу аз дилбарон ҳифоз маҷӯй,
Гуноҳи боғ чӣ бошад, чу ин гиёҳ наруст?

Ҳофиз, чӣ шуд, ар ошиқу ринд асту назарбоз?!
Бас таври аҷаб лозими айёми шабоб аст.

Ҳофиз, ҳар он ки ишқ наварзиду васл хост,
Эҳроми тавфи Каъбаи дил бевузӯ бибаст.

Он ки новак бар дили ман зери чашме мезанад,
Қути ҷони Ҳофизаш дар хандаи зери лаб аст.

Зи дасти ҷаври ту, гуфтам, зи шаҳр хоҳам рафт,
Ба ханда гуфт, ки – Ҳофиз, бирав, кӣ пои ту баст?

Ҳофиз, ту хатм кун, ки ҳунар худ аён шавад,
Бо муддаӣ низоъу муҳоко чӣ ҳоҷат аст?

Суруди маҷлисат акнун фалак ба рақс орад,
Ки шеъри Ҳофизи ширисухан таронаи туст.

Бирав, фасона махону фусун мадам, Ҳофиз,
К-аз ин фасонаву афсун маро басе ёд аст.

Ҳофизи гумшударо бо ғамат, эй ёри азиз,
Иттиҳодест, ки дар аҳди қадим афтодаст.

Ҳасад чӣ мебарӣ, эй сустназм, бар Ҳофиз,
Қабули хотиру лутфи сухан худодод аст.

Ҳофиз зи ғам аз гиря напардохт ба ханда,
Мотамзадаро доияи сур намондаст.

Ҳофиз, чӣ турфа шохи наботест килки ту,
К-аш мева дилпазиртар аз шаҳду шаккар аст.

Эй маҷлисиён, сӯзи дили Ҳофизи мискин
Аз шамъ бипурсед, ки дар сӯзу гудоз аст.