Касе, ки рӯи ту дидаст, ҳоли ман донад
Паёми аҳли дил аст, ин хабар ки Саъдӣ дод,
На ҳар кӣ гӯш кунад, маънии сухан донад.
Он сарв, ки гӯянд, ба болои ту монад
Саъдӣ, ту дар ин банд бимирию надонад,
Фарёд бикун, ё бикушад, ё бираҳонад.
Онро, ки ғаме чун ғами ман нест, чӣ донад
Зинҳор, ки хун мечакад аз гуфтаи Саъдӣ,
Ҳар-к ин ҳама ништар бихурад, хун бичаконад.
Рӯз баромад баланд, эй писари ҳушманд
Саъдӣ, агар оқилӣ, ишқ тариқи ту нест,
Бо кафи зӯрозмой панҷа нашояд фиканд.
Соате к-аз дарам он сарви равон боз омад
Ишқи рӯи ту ҳаром аст магар Саъдиро,
Ки ба савдои ту, аз ҳар кӣ ҷаҳон, боз омад.
Сармаст зи кошона ба гулзор баромад
Саъдӣ чаман он рӯз ба тороҷи хазон дод,
К-аз боғи дилаш бӯи гули ёр баромад.
Дӯш бе рӯи ту оташ бар сарам бар мешуд
Саъдиё, иқди Сурайё магар имшаб бигурехт?
В-арна, ҳар шаб ба гиребони уфуқ бар мешуд.
Ҳар кӣ ширинӣ фурӯшад, муштарӣ бар вай биҷӯшад
То ғаме пинҳон набошад, риққате пайдо нагардад,
Ҳам гуле дидаст Саъдӣ, то чу булбул мехурӯшад.
Имрӯз дар фироқи ту дигар ба шом шуд
Шарҳи ғамат ба васф нахоҳад шудан тамом,
Ҷаҳдам ба охир омаду дафтар тамом шуд.
Хоби хуши ман, эй писар, дастхуши хаёл шуд
Саъдӣ агар назар кунад, то на ғалат гумон барӣ,
К-ӯ на ба расми дигарон бандаи зулфу хол шуд.