Дарвешеро зарурат пеш омад, гилеме аз хонаи ёре бидуздид. Ҳоким фармуд, то дасташ бибуранд, Соҳиби гилем шафоат кард, ки ман ӯро биҳил кардам.

Гуфто:

- Ба шафоати ту ҳадди шаръ фурӯ нагузорам.

Гуфт:

- Рост гуфтӣ, валекин ҳар кӣ аз моли вақф чизе бидуздад, қатъи ядаш лозим наёяд, ки «ва-л-фақиру ло ямлику» (тангдаст чизе надорад), ҳар чӣ дарвешонрост, вақфи муҳтоҷон аст.

Ҳоким даст аз ӯ бидошт ва маломат кардан гирифт, ки ҷаҳон бар ту танг омада буд, ки дуздӣ накардӣ илло аз хонаи чунин ёре?

Гуфт:

- Эй худованд, нашунидаӣ, ки гуфтаанд: «Хонаи дӯстон бирӯбу дари душманон макӯб?»

Чун ба сахтӣ дарбимонӣ, тан ба аҷз - андар мадеҳ,
Душманонро пӯст баркан, дӯстонро пӯстин!

Саъдии Шерозӣ. ГУЛИСТОН. Душанбе, «Маориф ва фарҳанг», 2008, 232 саҳ.