Яке аз мулук бо тане чанд аз хоссон дар шикоргоҳе ба зимистон аз иморат дур афтод. Шаб даромад, хонаи деҳқоне диданд.

Малик гуфт:

- Шаб ба он ҷо равем, то заҳмати сармо набошад.

Яке аз вузаро гуфт:

- Лоиқи қадри подшоҳон набошад ба хонаи деҳқоне илтиҷо кардан. Ҳамин ҷо хайма занему оташ кунем.

Деҳқонро хабар шуд. Моҳазаре овард ва замин бӯсиду гуфт:

- Қадри баланди султон бад-ин қадр нозил нашудӣ, валекин нахостанд, ки қадри деҳқон баланд гардад. Маликро сухан гуфтани ӯ матбӯъ омад. Шабонгоҳ ба манзили ӯ нақл карданд. Бомдодонаш хилъат фармуд. Деҳқон дар риқоби султон ҳамерафту мегуфт:

Зи қадру шавкати султон нагашт чизе кам
Аз илтифот ба меҳмонсаройи деҳқоне.
Кулоҳгӯшаи деҳқон ба офтоб расид,
Ки соя бар сараш андохт чун ту султоне.

Саъдии Шерозӣ. ГУЛИСТОН. Душанбе, «Маориф ва фарҳанг», 2008, 232 саҳ.