Дар ақди байъи сарое мутараддид будам, ҷуҳуде гуфт:

- Ман аз кадхудоёни ин маҳаллатам, васфи ин хона, чунон ки ҳаст, аз ман пурс, бихар, ки ҳеч айбе надорад.

Гуфтам:

- Ба ҷуз он ки ту ҳамсояи манӣ!

Хонаеро ки чун ту ҳамсоя-ст,
Даҳ дирам сими бадъиёр арзад.
Лекин уммедвор бояд буд,
Ки пас аз марги ту ҳазор арзад.

Саъдии Шерозӣ. ГУЛИСТОН. Душанбе, «Маориф ва фарҳанг», 2008, 232 саҳ.