Марҳабо, тоири фаррухпайи фархундапаём,
Хайра мақдам, чӣ хабар, дӯст куҷо, роҳ кадом?

Ё Раб, ин қофиларо лутфи азал бадрақа бод,
Ки аз ӯ хасм ба дом омаду маъшуқа ба ком.

Моҷарои ману маъшуқи маро поён нест,
Ҳар чӣ оғоз надорад, напазирад анҷом.

Гул зи ҳад бурд танаъум, нафасе рух бинамо,
Сарв менозаду хуш нест, Худоро, бихиром!

Зулфи дилдор чу зуннор ҳамефармояд,
Бирав, эй шайх, ки шуд бар тани мо хирқа ҳаром!

Мурғи рӯҳам, ки ҳамезад зи сари сидра сафир,
Оқибат донаи холи ту фигандаш дар дом.

Чашми бемори маро хоб на дархур бошад,
Ман лаҳу яқтулу доун данафун кайфа яном.

Ту тараҳҳум накунӣ бар мани мухлис, гуфтам:
Зока даъвои ва ҳо анта ва тилка-л-айём.

Ҳофиз ар майл ба абруи ту дорад, шояд,
Ҷой дар гӯшаи меҳроб кунанд аҳли калом.