Гуфтанд халоиқ, ки туӣ Юсуфи сонӣ,
Чун нек бидидам, ба ҳақиқат, беҳ аз онӣ.

Ширинтар аз онӣ ба шакарханда, ки гӯям:
Эй Хусрави хубон, ки ту Ширини замонӣ!

Ташбеҳи даҳонат натавон кард ба ғунча,
Ҳаргиз набувад ғунча бад-ин тангдаҳонӣ.

Сад бор бигуфтӣ, ки диҳам з-он даҳанат ком
Чун савсани озода чаро ҷумла забонӣ?

Гӯйӣ бидиҳам комату ҷонат биситонам,
Тарсам надиҳӣ комаму ҷонам биситонӣ.

Чашми ту хаданг аз сипари ҷон гузаронад,
Бемор кӣ дидаст бад-ин сахткамонӣ?

Чун ашк бияндозияш аз дидаи мардум,
Онро ки даме аз назари хеш биронӣ.