Хӯшае аз ҳар гӯшае…

Биё, то ҷаҳонро ба бад наспарем,
Ба кӯшиш ҳама дасти некӣ барем.

Зи ҷӯе, ки хӯрдӣ аз он оби пок,
Нашояд фикандан дар он сангу хок.

Ду дил як шавад, бишканад кӯҳро,
Парокандагӣ орад андуҳро.

Парокандагӣ аз нифоқ хезад,
Пирӯзӣ аз иттифоқ хезад.

Машварат идроку ҳушёрӣ диҳад,
Ақлҳоро ақлҳо ёрӣ диҳад.

Бародар он бувад, ки рӯзи сахтӣ
Туро ёрӣ кунад дар тангдастӣ.

Ҳар ки кирдори бад раво бинад,
Худ зи кирдори бад ҷазо бинад.

Навмед набояд шудан аз гардиши айём,
Ҳар шом, ки ояд, зи пайи он саҳаре ҳаст.

Оламеро як сухан вайрон кунад,
Рӯбаҳони мурдаро шерон кунад.

Тавоно бувад, ҳар кӣ доно бувад,
Зи дониш дили пир барно бувад.

Ба пирони забун кун дастгирӣ,
Ки дар пирӣ бидонӣ қадри пирӣ.

Агар хоҳӣ накӯхоҳӣ, накӯ бош,
Ҳамеша росткору ростгӯ бош.

Магӯ аз суҳбати доно зиён аст,
Агар донӣ, зи умрат ҳосил он аст.

Бе мураббӣ зери гардун мӯътабар натвон шудан,
Моҳи навро рафта-рафта чарх оламгир кард.

Гурги даранда гарчи куштанӣ аст,
Беҳтар аз мардуми ситамгор аст.
Аз бади гург растан осон аст…

Зиндагии ғофилон хобу хаёле беш нест,
Ҳайфи авқоте, ки сарфи суҳбати ҷоҳил кунанд.

Бетамизиҳои одам аз сухан пайдо шавад,
Пистаи бемағз агар лаб во кунад, расво шавад.

Кохи бе устод хоҳӣ сохтан,
Ҷоҳилона ҷон бихоҳӣ бохтан.