Донамат, остин чаро пеши ҷамол мебарӣ
Саъдӣ агар ҳалок шуд, умри ту боду дӯстон!
Милки ямини хешро гар бикушӣ, чӣ ғам х(в)арӣ?
Донӣ, чӣ гуфт маро он булбули саҳарӣ?
Саъдӣ ба ҷавру ҷафо меҳр аз ту барнаканад,
Ман хоки пои туам, в-ар хуни ман бих(в)арӣ.
Бахти оина надорам, ки дар ӯ менигарӣ
Узри Саъдӣ наниҳад, ҳар кӣ туро нашносад,
Ҳоли девона надонад, ки надидаст парӣ.
Эй барқ, агар ба гӯшаи он бом бигзарӣ
Саъдӣ, ту кистӣ, ки дами дӯстӣ занӣ?
Даъвии бандагӣ куну иқрори чокарӣ.
Охир, нигоҳе боз кун, вақте ки бар мо бигзарӣ
Аз наълаш оташ меҷаҳад, наълам дар оташ мениҳад,
Гар дигаре ҷон медиҳад, Саъдӣ, ту ҷон мепарварӣ.
Магар дигар сухани душманон ниюшидӣ
Ба муқтазои замон иқтисор кун, Саъдӣ,
Ки он чи ғояти ҷаҳди ту буд, кӯшидӣ.
Хилофи шарти муҳаббат чӣ маслиҳат дидӣ
Туро маломати риндону ошиқон, Саъдӣ,
Дигар ҳалол набошад, ки худ билағзидӣ.