476
Ду чашм агар бикушодӣ ба офтоби висол,
Баро ба чархи ҳақойиқ, дигар магӯ зи хаёл!
Ситораҳо бинигар аз варои зулмату нур,
Чу зарра рақскунон дар шуъоъи нури ҷалол!
Агарчи зарра дар он офтоб дарнарасад,
Вале зи тоби шуъоъаш шаванд нури хисол!
Ҳар он диле, ки ба хидмат хамид чун абрӯ,
Кушод аз назараш сад ҳазор чашми камол!
Даҳон бибанд зи ҳоли дилам, ки бо лаби дӯст
Худой донад, к-ӯро чи воқиъа-сту чи ҳол?!
Макун ишорат сӯйи дилам, ки дил он нест,
Мапар ба сӯйи ҳумоёни шаҳ бад-он пару бол!
Ҷароҳати ҳамаро аз намак бувад фарёд,
Маро фироқи намакҳо-ш шуд вубол, вубол!
Чу мулк гашт висолат зи Шамси Табрезӣ,
Намонд ҳиляи1 ҳолу на илтифот ба қол!
1 Зебу зинат, оройиш.