Ҳофизи Шерозӣ. Ғазалиёт

Ҳузуре гар ҳамехоҳӣ, аз ӯ ғоиб машав, Ҳофиз,
Мато мо талқа ман таҳвӣ даъиддунё ва аҳмилҳо.

Қарору хоб зи Ҳофиз тамаъ мадор, эй дӯст,
Қарор чист, сабурӣ кадому хоб куҷо?

Ғазал гуфтию дур суфтӣ, биёву хуш бихон, Ҳофиз,
Ки бар назми ту афшонад фалак иқди Сурайёро.

Дар осмон, на аҷаб, гар ба гуфтаи Ҳофиз
Суруди Зуҳра ба рақс оварад Масеҳоро.

Ҳофиз ба худ напӯшид ин хирқаи майолуд,
Эй шайхи покдоман, маъзур дор моро!

Ба Худо, ки ҷуръае деҳ ту ба Ҳофизи саҳархез,
Ки ба вақти субҳгоҳон асаре бувад дуоро.

Ҳофиз муриди ҷоми май аст, эй сабо, бирав,
В-аз банда бандагӣ бирасон шайхи ҷомро.

Сабр кун, Ҳофиз, ба сахтӣ рӯзу шаб,
Оқибат рӯзе биёбӣ комро.

Ҳофизо, май хуру риндӣ куну хуш бош, вале
Доми тазвир макун чун дигарон Қуръонро.

Тири оҳи мо зи гардун бигзарад, Ҳофиз, хамӯш,
Раҳм кун бар ҷони худ, парҳез кун аз тири мо!

Ҳофиз, зи дида донаи ашке ҳамефишон,
Бошад, ки мурғи васл кунад қасди доми мо.

Мекунад Ҳофиз дуое, бишнав, омине бигӯ:
Рӯзии мо бод лаъли шаккарафшони шумо!

Бар рухи соқии парипайкар
Ҳамчу Ҳофиз бинӯш бодаи ноб.

Гуфт: – Ҳофиз, ошноён дар мақоми ҳайратанд,
Дур набвад, гар нишинад хаставу мискин ғариб.

Ҳофиз на ғуломест, ки аз хоҷа гурезад,
Сулҳе куну боз о, ки харобам зи итобат.

Магар кушоиши Ҳофиз дар ин харобӣ буд,
Ки бахшиши азалаш дар майи муғон андохт.

Тарки афсона бигӯ, Ҳофизу май нӯш даме,
Ки нахуфтем шабу шамъ ба афсона бисӯхт.

Ҳофиз, аз даст мадеҳ давлати ин киштии Нӯҳ,
В-арна тӯфони ҳаводис бибарад бунёдат.

Ҳофиз, аз боди хазон дар чамани даҳр маранҷ,
Фикри маъқул бифармо, гули бехор куҷост?

Фарзи Эзад бигузорему ба кас бад накунем
В-он чи гӯянд, раво нест, нагӯем равост.

Ҳофиз, ин хирқа бияндоз, магар ҷон бибарӣ,
К-оташ аз хирмани солусу каромат бархост.

Нидои ишқи ту дишаб дар андарун доданд,
Фазои синаи Ҳофиз ҳанӯз пур зи садост.

Агар ба соле Ҳофиз даре занад, бикушой,
Ки солҳост, ки муштоқи рӯйи чун маҳи мост.

Ҳофиз аз давлати ишқи ту Сулаймоне шуд,
Яъне, аз васли туаш нест ба ҷуз бод ба даст.

Забони килки ту, Ҳофиз,чӣ шукри он гӯяд,
Ки гуфтаи суханат мебаранд даст ба даст.

Хандаи ҷоми маю зулфи гиреҳгири нигор,
Эй басо тавба, ки чун тавбаи Ҳофиз бишикаст.

Боз ой, ки боз ояд умри шудаи Ҳофиз,
Ҳарчанд ки н-ояд боз тире, ки бишуд аз шаст.

Маранҷ, Ҳофизу аз дилбарон ҳифоз маҷӯй,
Гуноҳи боғ чӣ бошад, чу ин гиёҳ наруст?

Ҳофиз, чӣ шуд, ар ошиқу ринд асту назарбоз?!
Бас таври аҷаб лозими айёми шабоб аст.

Ҳофиз, ҳар он ки ишқ наварзиду васл хост,
Эҳроми тавфи Каъбаи дил бевузӯ бибаст.

Он ки новак бар дили ман зери чашме мезанад,
Қути ҷони Ҳофизаш дар хандаи зери лаб аст.

Зи дасти ҷаври ту, гуфтам, зи шаҳр хоҳам рафт,
Ба ханда гуфт, ки – Ҳофиз, бирав, кӣ пои ту баст?

Ҳофиз, ту хатм кун, ки ҳунар худ аён шавад,
Бо муддаӣ низоъу муҳоко чӣ ҳоҷат аст?

Суруди маҷлисат акнун фалак ба рақс орад,
Ки шеъри Ҳофизи ширисухан таронаи туст.

Бирав, фасона махону фусун мадам, Ҳофиз,
К-аз ин фасонаву афсун маро басе ёд аст.

Ҳофизи гумшударо бо ғамат, эй ёри азиз,
Иттиҳодест, ки дар аҳди қадим афтодаст.

Ҳасад чӣ мебарӣ, эй сустназм, бар Ҳофиз,
Қабули хотиру лутфи сухан худодод аст.

Ҳофиз зи ғам аз гиря напардохт ба ханда,
Мотамзадаро доияи сур намондаст.

Ҳофиз, чӣ турфа шохи наботест килки ту,
К-аш мева дилпазиртар аз шаҳду шаккар аст.

Эй маҷлисиён, сӯзи дили Ҳофизи мискин
Аз шамъ бипурсед, ки дар сӯзу гудоз аст.

Ироқу Форс гирифтӣ ба шеъри хуш, Ҳофиз,
Биё, ки навбати Бағдоду вақти Табрез аст.

Ҳамчу Ҳофиз ба рағми муддаиён
Шеъри риндона гуфтанам ҳавас аст.

Ҳофизо, тарки ҷаҳон гуфтан тариқи хушдилист,
То напиндорӣ, ки аҳволи ҷаҳондорон хуш аст.

Хамӯш, Ҳофизу ин нуктаҳои чун зари сурх
Нигоҳ дор, ки қуллоби шаҳр сарроф аст.

Ба ҳеч давр нахоҳанд ёфт ҳушёраш,
Чунин ки Ҳофизи мо масти бодаи азал аст.

Ҳофиз, манишин бе маю маъшуқ замоне,
К-айёми гулу ёсуману иди сиём аст.

Ҳадиси Ҳофизу соғар, ки мезанад пинҳон,
Чӣ ҷои муҳтасибу шаҳна, подшаҳ донист.

Ҳофиз ин гавҳари манзум, ки аз табъ ангехт,
З-асари тарбияти Осафи сонӣ донист.

Ҳофиз, ар оби ҳаёти абадӣ мехоҳӣ,
Манбааш хоки дари хилвати дарвешон аст.

Бисӯхт Ҳофизу дар шарти ишқу ҷонбозӣ
Ҳанӯз бар сари аҳду вафои хештан аст.

Он ки дар тарзи ғазал нукта ба Ҳофиз омӯхт,
Ёри ширинсухани нодирагуфтори ман аст.

Ҳофиз, аз ҳашмати Парвиз дигар қисса махон,
Ки лабаш ҷуръакаши Хусрави ширини ман аст.

Гуноҳ агарчи набуд ихтиёри мо, Ҳофиз,
Ту дар тариқи адаб бошу гӯ: «Гуноҳи ман аст».

Зи бехудӣ талаби ёр мекунад Ҳофиз,
Чу муфлисе, ки талабкори ганҷи Қорун аст.

Машав, Ҳофиз, зи кайди зулфаш эмин,
Ки дил бурду кунун дар банди дин аст.

Фақри зоҳир мабин, ки Ҳофизро
Сина ганҷинаи муҳаббати ӯст.

Ҳофиз аз муътақидон аст, гиромӣ дораш,
З-он ки бахшоиши бас рӯҳи мукаррам бо ӯст.

На ин замон дили Ҳофиз дар оташи ҳавас аст,
Ки доғдори азал ҳамчу лолаи худрӯст.

Ҳофиз, бад аст ҳоли парешони ту, вале
Бар бӯи зулфи ёр парешоният накӯст.

Душман ба қасди Ҳофиз агар дам занад, чӣ бок?
Миннат Худойро, ки наям шармсори дӯст.

Чӣ бошад, ар шавад аз банди ғам дилаш озод,
Чу ҳаст Ҳофизи мискин ғулому чокари дӯст.

Ҳофиз, андар дарди ӯ месӯзу бедармон бисоз,
З-он ки дармоне надорад дарди беороми дӯст.

Фарёди Ҳофиз ин ҳама, охир, ба ҳарза нест,
Ҳам қиссае ғарибу ҳадисе аҷиб ҳаст.

Биёр май, ки чу Ҳофиз мудомам истизҳор
Зи гиряи саҳарию ниёзи нимишабист.

Зоҳид шароби Кавсару Ҳофиз пиёла хост,
То дар миёна хостаи Кирдгор чист?

Дилаш ба нола маёзору хатм кун, Ҳофиз,
Ки растгории ҷовид дар камозорист.

Гуфтам: – Оҳ аз дили девонаи Ҳофиз бе ту!
Зери лаб хандазанон гуфт, ки – «Девонаи кист?»

Кӯҳи андӯҳи фироқат ба чӣ ҳолат бикашад
Ҳофизи хаста, ки аз нола танаш чун нолест?!

Эй чанг фурӯ бурда ба хуни дили Ҳофиз,
Фикрат магар аз ғайрати Қуръону Худо нест?

Сари пайванди ту танҳо на дили Ҳофизрост,
«Кист он, к-аш сари пайванди ту дар хотир нест?»

Ҳофиз ар бар садр наншинад, зи олӣ машрабист,
Ошиқи дурдикаш андар банди молу ҷоҳ нест.

Нагрифт дар ту гиряи Ҳофиз ба ҳеч рӯй,
Ҳайрони он дилам, ки кам аз санги хора нест.

Ғайр аз ин нукта, ки Ҳофиз зи ту нохушнуд аст,
Дар саропои вуҷудат ҳунаре нест, ки нест.

Номи Ҳофиз рақами нек пазируфт, вале
Пеши риндон рақами суду зиён ин ҳама нест.

Дарди ишқ, арчи дил аз халқ ниҳон медорад,
Ҳофиз, ин дидаи гирёни ту бе чизе нест.

Хазинаи дили Ҳофиз ба зулфу хол мадеҳ,
Ки корҳои чунин ҳадди ҳар сиёҳе нест.

Чашми Ҳофиз зери боми қасри он ҳурисиришт
Шеваи ҷанноту таҷрӣ таҳтиҳаланҳор дошт.

Ҳофиз, бибар ту гӯи фасоҳат, ки муддаӣ
Ҳечаш ҳунар набуду хабар низ ҳам надошт.

Қадам дареғ мадор аз ҷанозаи Ҳофиз,
Ки гарчи ғарқи гуноҳ аст, меравад ба биҳишт.

Ҳофизо, рӯзи аҷал гар ба каф орӣ ҷоме,
Яксар аз кӯйи харобот барандат ба биҳишт.

Ашки Ҳофиз хираду сабр ба дарё андохт,
Чӣ кунад? Сӯзи ғами ишқ наёрист ниҳуфт.

Эй дӯст, ба пурсидани Ҳофиз қадаме неҳ,
З-он пеш, ки гӯянд, ки аз дори фано рафт.

Айби Ҳофиз, гӯ, макун, воиз, ки рафт аз хонақоҳ,
Пойи озоде чӣ бандӣ? Гар ба ҷое рафт, рафт.

Дигар макун насиҳати Ҳофиз, ки раҳ наёфт,
Гумгаштае, ки бодаи нобаш ба ком рафт.

Ҳамчу Ҳофиз ҳама шаб нолаву зорӣ кардем,
К-эй дареғо, ба вадоъаш нарасидему бирафт.

Ҳофиз, ту ин сухан зи кӣ омӯхтӣ, ки бахт
Таъвиз кард шеъри турову ба зар гирифт?

Ҳофиз, чу оби лутф зи назми ту мечакад,
Ҳосид чӣ гуна нукта тавонад бар он гирифт?

Кӣ гуфт, Ҳофиз аз андешаи ту омад боз?
Ман ин нагуфтаам, он кас, ки гуфт, буҳтон гуфт.

Кӯтаҳ накунад баҳси сари зулфи ту Ҳофиз,
Пайваста шуд ин силсила то рӯзи қиёмат.

Ҳофиз, суруди маҷлиси мо зикри хайри туст,
Биштоб, ҳон ки асбу қабо мефиристамат.

Ҳофиз, шаробу шоҳиду риндӣ на вазъи туст,
Филҷумла мекунию фурӯ мегузорамат.

Гарчи ҷойи Ҳофиз андар хилвати васли ту нест,
Эй ҳама ҷойи ту хуш, пеши ҳама ҷо мирамат!

Ҳамеша вақти ту, эй Исии сабо, хуш бод,
Ки ҷони Ҳофизи дилхаста зинда шуд ба дамат.

Ишқат расад ба фарёд, ар худ ба сони Ҳофиз
Қуръон зи бар бихонӣ дар чордаҳ ривоят.

Зиҳӣ ҳиммат, ки Ҳофизрост, к-аз дунёву аз уқбо
Наёяд ҳеч дар чашмаш ба ҷуз хоки сари кӯят.

Ҳамчу Ҳофиз рӯзу шаб бе хештан
Гаштаам сӯзону гирён, алғиёс!

Фитод дар дили Ҳофиз ҳавои чун ту шаҳе,
Камина зарраи хоки дари ту будӣ коҷ!

Салоҳи тавбаву тақво зи мо маҷӯ, Ҳофиз,
Зи ринду ошиқу маҷнун касе наёфт салоҳ.

Ғуломи ҳиммати онам, ки бошад
Чу Ҳофиз бандаву ҳиндуйи фаррух.

Ҳофиз, гарат зи панди ҳакимон маломат аст,
Кӯтаҳ кунем қисса, ки умрат дароз бод!

Қадаҳ магир чу Ҳофиз, магар ба нолаи чанг,
Ки бастаанд бар абрешими тараб дили шод!

Ҳофиз, ниҳоди неки ту комат бароварад,
Ҷонҳо фидои мардуми некӯниҳод бод!

Рози Ҳофиз баъд аз ин ногуфта монд,
Эй дареғо, роздорон ёд бод!

Ба ҷон муштоқи рӯи туст Ҳофиз,
Туро дар ҳоли муштоқон назар бод!

Ба ғуломии ту машҳури ҷаҳон шуд Ҳофиз,
Ҳалқаи бандагии зулфи ту дар гӯшаш бод!

Шифо зи гуфтаи шаккарфишони Ҳофиз ҷӯй,
Ки ҳоҷатат ба илоҷи гулобу қанд мабод!

Лаъли ту, ки ҳаст ҷони Ҳофиз,
Дур аз лаби мардумони дун бод!

На ба танҳо ҳаявоноту набототу ҷамод,
Ҳар чӣ дар олами амр аст, ба фармони ту бод!

Ҳофиз, баадаб бош, ки вохост набошад,
Гар шоҳ паёме ба ғуломе нафиристод.

Ҳофиз, ки сари зулфи бутон дасткашаш буд,
Бас турфа ҳарифест, к-аш акнун ба сар афтод.

Сӯфиён ҷумла ҳарифанду назарбоз, вале
З-ин миён Ҳофизи дилсӯхта бадном афтод.

Дар кафи ғуссаи даврон дили Ҳофиз хун шуд,
Аз фироқи рухат, эй Хоҷа Қавомуддин, дод!

Гузашт бар мани мискину бо рақибон гуфт:
Дареғ, Ҳофизи мискини ман, чӣ ҷоне дод.

Зи хоки кӯи ту ҳар гаҳ ки дам занад Ҳофиз,
Насими гулшани ҷон дар машоми мо афтад.

Дар ин боғ ар Худо хоҳад, дигар пиронасар Ҳофиз
Нишинад бар лаби ҷӯеву сарве дар канор орад.

Дили шикастаи Ҳофиз ба хок хоҳад бурд,
Чу лола доғи ҳавое, ки дар ҷигар дорад.

Сари дарси ишқ дорад дили дардманди Ҳофиз,
Ки на хотири тамошо, на ҳавои боғ дорад.

Дар чоҳи зақан чу Ҳофиз, эй ҷон,
Ҳусни ту дусад ғулом дорад.

Зи ҷайби хирқаи Ҳофиз, чӣ тарф битвон баст,
Ки мо самад талабидему ӯ санам дорад.

Чӣ узри бахти худ гӯям, ки он айёри шаҳрошӯб
Ба талхӣ кушт Ҳофизрову шаккар дар даҳон дорад.

В-агар гӯяд: «Намехоҳам чу Ҳофиз ошиқе муфлис»,
Бигӯедаш, ки «Султоне гадое ҳамнишин дорад».

Ғубори роҳгузорат куҷост, то Ҳофиз
Ба ёдгори насими сабо нигаҳ дорад?!

Хусраво, Ҳофизи даргоҳнишин фотиҳа хонд
В-аз забони ту таманои дуое дорад.

Кай кунад сӯйи дили хастаи Ҳофиз назаре
Чашми масташ, ки ба ҳар гӯша харобе дорад?

Муддаӣ, гӯ, луғазу нукта ба Ҳофиз мафурӯш,
Килки мо низ забонею баёне дорад?

Кас дар ҷаҳон надорад як банда ҳамчу Ҳофиз,
Зеро ки чун ту шоҳе кас дар ҷаҳон надорад.

Ҳофиз агар саҷдаи ту кард, макун айб,
Кофири ишқ, эй санам, гуноҳ надорад.

Ҳофиз, ар ҷон талабад ғамзаи мастонаи ёр,
Хона аз ғайр бипардозу биҳил, то бибарад.

Бисӯхт Ҳофизу кас ҳоли ӯ ба ёр нагуфт,
Магар насим паёме, Худойро, бибарад.

Вафо аз хоҷагони шаҳр бо ман
Камоли давлату дин Булвафо кард.

Ҳадиси ишқ зи Ҳофиз шунав, на аз воиз,
Агарчи санъати бисёр дар иборат кард.

Агар имоми ҷамоат талаб кунад имрӯз,
Хабар диҳед, ки Ҳофиз ба май таҳорат кард.

Ҳофиз, макун маломати риндон, ки дар азал
Моро Худо зи зуҳди риё бениёз кард.

Назадӣ шоҳруху фавт шуд имкон, Ҳофиз,
Чӣ кунам, бозии айём маро ғофил кард.

Нифоқу зарқ набахшад сафои дил, Ҳофиз,
Тариқи риндию ишқ ихтиёр хоҳам кард.

Ба ҷуз абрӯи ту меҳроби дили Ҳофиз нест,
Тоати ғайри ту дар мазҳаби мо натвон кард.

Адӯ бар ҷони Ҳофиз он накардӣ,
Ки тири чашми он абрӯкамон кард.

Ғазалийёти ироқист суруди Ҳофиз,
Кӣ шунид ин «Раҳ»-и дилсӯз, ки фарёд накард?!

Килки забонбуридаи Ҳофиз дар анҷуман
Бо кас нагуфт рози ту, то тарки сар накард.

Ман истода, то кунамаш ҷон фидо чу шамъ,
Ӯ худ гузар ба мо чу насими саҳар накард.

Фикри ишқ оташи ғам дар дили Ҳофиз заду сӯхт,
Ёри дерина бибинед, ки бо ёр чӣ кард!

Ҳофиз, афтодагӣ аз даст мадеҳ, з-он ки ҳасуд
Ирзу молу дилу дин дар сари мағрурӣ кард.

Гуфтамаш «Силсилаи зулфи бутон аз пайи чист?»
Гуфт: «Ҳофиз гилае аз дили шайдо мекард».

Гар ин насиҳати шоҳона бишнавӣ, Ҳофиз,
Ба шоҳроҳи ҳақиқат гузар тавонӣ кард.

Фалак ғуломии Ҳофиз кунун ба тавъ кунад,
Ки илтиҷо ба дари давлати шумо овард.

Аҷаб медоштам дишаб зи Ҳофиз ҷому паймона,
Вале манъаш намекардам, ки сӯфивор меовард.

Расонд рояти Мансур бар фалак Ҳофиз,
Ки илтиҷо ба ҷаноби шаҳаншаҳӣ овард.

Хуррам дили он, ки ҳамчу Ҳофиз
Ҷоме зи майи аласт гирад.

Бад-ин шеъри тари ширин зи шоҳаншаҳ аҷаб дорам,
Ки сар то пойи Ҳофизро чаро дар зар намегирад?!

Ҳофизо, сар зи кулаҳгӯшаи хуршед барор,
Бахтат ар қуръа бад-он моҳи тамом андозад.

Чу Ҳофиз дар қаноат кӯшу аз дунёи дун бигзар,
Ки як ҷав миннати дунон ба сад ман зар намеарзад.

Ҳофиз он рӯз тарабномаи ишқи ту навишт,
Ки қалам бар сари асбоби дили хуррам зад.

Давоми умри мулки ӯ бихоҳ аз лутфи Ҳақ, эй дил,
Ки чарх ин сиккаи давлат ба даври рӯзгорон зад.

Ҳофиз, ба ҳаққи Қуръон, к-аз шайду зарқ боз ой,
Бошад, ки гӯйи айше дар ин миён тавон зад.

Бар остонаи таслим сар бинеҳ, Ҳофиз,
Ки гар ситеза кунӣ, рӯзгор бистезад.

Бисӯхт Ҳофизу тарсам, ки шарҳи қиссаи ӯ
Ба самъи подшаҳи комгори мо нарасад.

Чашмат аз ноз ба Ҳофиз накунад майл, оре,
Саргаронӣ сифати наргиси раъно бошад.

Дӯш аз ин ғусса нахуфтам, ки рафиқе мегуфт:
«Ҳофиз ар маст бувад, ҷойи шикоят бошад».

Далқу саҷҷодаи Ҳофиз бибарад бодафурӯш,
Гар шаробаш зи кафи соқии маҳваш бошад.

Ба сони савсан агар даҳзабон шавад Ҳофиз,
Чу ғунча пеши туаш муҳр бар даҳан бошад.

Ин нест, ки Ҳофизро риндӣ бишуд аз хотир,
К-ин собиқаи пешин то рӯзи пасин бошад.

Касе гирад хато бар назми Ҳофиз,
Ки ҳечаш лутф дар гавҳар набошад.

Ҷон нақди муҳаққар аст, Ҳофиз,
Аз баҳри нисор хуш набошад.

Ҳофиз аз баҳри ту омад суйи иқлими вуҷуд,
Қадаме неҳ ба видоъаш, ки равон хоҳад шуд.

Машӯй, эй дида, нақши ғам зи лавҳи синаи Ҳофиз,
Ки захми теғи дилдор асту ранги хун нахоҳад шуд.

Дар шумор арчи наёвард касе Ҳофизро,
Шукр, к-он неъмати беҳадду шумор охир шуд.

Зи роҳи майкада, ёрон, инон бигардонед,
Чаро ки Ҳофиз аз ин роҳ рафту муфлис шуд.

Ҳазор ҳила барангехт Ҳофиз аз сари фикр,
Дар он ҳавас, ки шавад он нигор рому нашуд.

Ҳофиз, асрори илоҳӣ кас намедонад, хамӯш!
Аз кӣ мепурсӣ, ки даври рӯзгоронро чӣ шуд?

Манзили Ҳофиз кунун боргаҳи подшост,
Дил бари дилдор рафт,ҷон бари ҷонона шуд.

Олудаӣ ту, Ҳофиз, файзе зи шоҳ дархоҳ,
К-он унсури самоҳат баҳри таҳорат омад.

Сар то қадами вуҷуди Ҳофиз
Дар ишқ ниҳоли ҳайрат омад.

Мутриб, аз гуфтаи Ҳофиз ғазале нағз бихон,
То бигирям, ки зи аҳди тарабам ёд омад.

Гарчи Ҳофиз дари ранҷиш заду паймон бишикаст,
Лутфи ӯ бин, ки ба сулҳ аз дари мо боз омад.

Зи хонақоҳ ба майхона меравад Ҳофиз,
Магар зи мастии зуҳди риё ба ҳуш омад?!

Чун сабо гуфтаи Ҳофиз бишунид аз булбул,
Анбарафшон ба тамошои раёҳин омад.

Зи шеъри дилкаши Ҳофиз касе бувад огоҳ,
Ки лутфи таъбу сухан гуфтани дарӣ донад.

Ба тамошагаҳи зулфаш дили Ҳофиз рӯзе
Шуд, ки боз ояду ҷовид гирифтор бимонд.

Зи меҳрубонии ҷонон тамаъ мабур, Ҳофиз,
Ки нақши ҷавру нишони ситам нахоҳад монд.

Ҳофиз, чу тарки ғамзаи хубон намекунӣ,
Донӣ, куҷост ҷойи ту, Хоразм ё Хуҷанд?

Боз мастон дил аз он гесуи мушкин, Ҳофиз,
З-он ки девона ҳамон беҳ, ки бувад андар банд.

Ҳофиз аз шавқи рухи меҳрфурӯғи ту бисӯхт,
Комгоро, назаре кун суйи нокоме чанд.

Ҳиммати Ҳофизу анфоси саҳархезон буд,
Ки зи банди ғами айём наҷотам доданд.

Кас чу Ҳофиз накушод аз рухи андеша ниқоб,
То сари зулфи суханро ба қалам шона заданд.

Ҳофиз, абнои замонро ғами мискинон нест,
З-ин миён гар битавон, беҳ, ки каноре гиранд.

Ҷон рафт дар сари маю Ҳофиз ба ишқ сӯхт,
Исодаме куҷост, ки эҳёи мо кунад?

Бисӯхт Ҳофизу бӯе ба зулфи ёр набурд,
Магар далолати ин давлаташ сабо бикунад.

Зи дида хун бичаконад фасонаи Ҳофиз,
Чу ёди вақти шабобу замони шайб кунад.

Ҳофизо, гар наравӣ аз дари ӯ ҳам рӯзе,
Гузаре бар сарат аз гӯшаканоре бикунад.

Раҳ набурдем ба мақсуди худ андар Шероз,
Хуррам он рӯз, ки Ҳофиз раҳи Бағдод кунад.

Бо чашми пурнайранги ӯ, Ҳофиз, макун оҳанги ӯ,
К-он турраи шабранги ӯ бисёр таррорӣ кунад.

Куштаи ғамзаи ту шуд Ҳофизи ношунидапанд,
Теғ сазост, ҳар киро дарди сухан намекунад.

Зоҳид ар риндии Ҳофиз накунад фаҳм, чӣ бок,
Дев бигрезад аз он қавм, ки қуръонхонанд.

Чу Мансур аз мурод онон, ки бар доранд, бар доранд,
Бад-ин даргоҳ Ҳофизро чу мехонанд, меронанд.

Халоси Ҳофиз аз он зулфи тобдор мабод,
Ки бастагони каманди ту растгоронанд.

Ҳофиз, давоми васл муяссар намешавад,
Шоҳон кам илтифат ба ҳоли гадо кунанд.

Сар макаш, Ҳофиз, зи оҳи нимшаб,
То чу субҳат ойина рахшон кунанд.

Гуфтам: Дуои давлати ӯ вирди Ҳофиз аст,
Гуфто: Ин дуо малоики ҳафт осмон кунанд.

Субҳдам аз арш меомад хурӯше, ақл гуфт:
«Қудсиён, гӯйӣ, ки шеъри Ҳофиз аз бар мекунанд».

Май хур, ки шайху Ҳофизу муфтию муҳтасиб,
Чун нек бингарӣ, ҳама тазвир мекунанд.

Дӣ азизе гуфт: «Ҳофиз мехурад пинҳон шароб»,
Эй азизи ман, гунаҳ он беҳ, ки пинҳонӣ бувад.

Бувад, ки маҷлиси Ҳофиз ба юмни тарбияташ,
Ҳар он чи металабад, ҷумла бошадаш мавҷуд.

Ҳофиз ба кӯйи майкада доим ба сидқи дил
Чун сӯфиёни савмаадор аз сафо равад.

Ҳиҷоби роҳ туйӣ, Ҳофиз, аз миён бархез,
Хушо касе, ки дар ин роҳ бе ҳиҷоб равад.

Ҳофиз, аз чашмаи ҳикмат ба каф овар ҷоме,
Бу, ки аз лавҳи дилат нақши ҷаҳолат биравад.

Ҳар кӣ хоҳад, ки чу Ҳофиз нашавад саргардон,
Дил ба хубон надиҳад в-аз пайи эшон наравад.

Биёр бодаву аввал ба дасти Ҳофиз деҳ,
Ба шарти он ки зи маҷлис сухан бадар наравад.

Ҳофиз, зи шавқи маҷлиси султон Ғиёсидин
Ғофил машав, ки кори ту аз нола меравад.

Ҳофиз, чу нофаи сари зулфаш ба дасти туст,
Дам даркаш, ар на, боди саборо хабар шавад.

Зарраро то набарад ҳиммати олӣ, Ҳофиз,
Толиби чашмаи хуршеди дурахшон нашавад.

Хоҷа донист, ки ман ошиқаму ҳеч нагуфт,
Ҳофиз ар низ бидонад, ки чунинам, чӣ шавад?

Гуфтам: «Равам ба хобу бибинам ҷамоли дӯст»,
Ҳофиз зи оҳу нола амонам намедиҳад.

Ба ханда гуфт, ки Ҳофиз, Худойро, маписанд,
Ки бӯсаи ту рухи моҳро биёлояд.

Гуфтам: Замони ишрат дидӣ, ки чун сар омад,
Гуфто: Хамӯш, Ҳофиз, к-ин ғусса ҳам сар ояд.

Ғафлати Ҳофиз дар ин сароча аҷаб нест,
Ҳар кӣ ба майхона рафт, бехабар ояд.

Гӯянд зикри хайраш дар хайли ишқбозон,
Ҳар ҷо, ки номи Ҳофиз дар анҷуман барояд.

Насими зулфи ту чун бигзарад ба турбати Ҳофиз,
Зи хоки колбадаш сад ҳазор лола барояд.

Зи нақшбанди қазо ҳаст умеди он, Ҳофиз,
Ки ҳамчу сарв ба дастам нигор боз ояд.

Орзуманди рухи шоҳи чу моҳам, Ҳофиз,
Ҳиммате, то ба саломат зи дарам боз ояд.

Зи бас, ки шуд дили Ҳофиз рамида аз ҳар кас,
Кунун зи ҳалқаи зулфат ба дар намеояд.

Зи шавқи рӯйи ту Ҳофиз навишт ҳарфе чанд,
Бихон зи назмашу дар гӯш кун чу марворид.

Баҳор мегузарад, додгустаро, дарёб,
Ки рафт мавсиму Ҳофиз ҳанӯз май начашид.

Тири ошиқкуш, надонам, бар дили Ҳофиз кӣ зад,
Ин қадар донам, ки аз шеъри тараш хун мечакид.

Ба ваҷҳи марҳамат, эй сокинони садри ҷалол,
Зи рӯйи Ҳофизу ин остона ёд оред.

Марав ба хоб, ки Ҳофиз ба боргоҳи қабул
Зи вирди нимишабу дарси субҳгоҳ расид.

Соқӣ, биё, ки ишқ садо мекунад баланд,
К-он кас, ки гуфт қиссаи мо, ҳам зи мо шунид.

В-агар талаб кунад инъоме аз шумо Ҳофиз,
Ҳаволаташ бар лаби ёри дилнавоз кунед.

Худовадӣ ба ҷони бандагон кард,
Худовандо, зи офоташ нигаҳ дор.

Ҳофиз,чу рафт рӯзаву гул низ меравад,
Ночор бода нӯш, ки аз даст рафт кор.

Ғубори ғам биравад, ҳол хуш шавад, Ҳофиз,
Ту оби дида аз ин раҳгузар дареғ мадор.

Дилам аз даст бишуд дӯш, чу Ҳофиз мегуфт,
К-Эй сабо, накҳате аз кӯйи фалоне ба ман ор.

Далқи Ҳофиз ба чӣ арзад, ба маяш рангин кун
В-он гаҳаш масту хароб аз сари бозор биёр.

Ҳофиз, андеша кун аз нозукии хотири ёр,
Бирав, аз даргаҳаш ин нолаву фарёд бибар!

Вафо хоҳӣ, ҷафокаш бош, Ҳофиз,
Фаинна-р-рибҳа ва-л-хусрона фи-т-таҷр.

Боз гӯям, на дар ин ҳодиса Ҳофиз танҳост,
Ғарқа гаштанд дар ин бодия бисёри дигар.

Ҳофиз, сухан бигӯй, ки дар сафҳаи ҷаҳон
Ин нақш монад аз қаламат ёдгори умр.

Ҳофиз, шикоят аз ғами ҳиҷрон чӣ мекунӣ,
Дар ҳаҷр васл бошаду дар зулмат аст нур.

Ҳофизо, дар кунҷи фақру хилвати шабҳои тор,
То бувад вирдат дуову дарс Қуръон, ғам махур!

Ҳадиси тавба дар ин базмгаҳ магӯ, Ҳофиз,
Ки соқиёни камонабруят зананд ба тир.

Ҳофиз, ороста кун базму бигӯ воизро,
Ки бибин маҷлисаму тарки сари минбар гир.

Ғазалсаройии Ноҳид сарфае набарад,
Дар он мақом, ки Ҳофиз бароварад овоз.

Фиканд замзамаи ишқ дар Ҳиҷозу Ироқ
Навои бонги ғазалҳои Ҳофиз аз Шероз.

Чун бода боз бар сари хум рафт кафзанон,
Ҳофиз, ки дӯш аз лаби соқӣ шунид роз.

Биё, ки булбули матбӯи хотири Ҳофиз
Ба бӯйи гулбуни васли ту месарояд боз.

Гирди байтулҳароми хум Ҳофиз,
Гар намирад, ба сар бипӯяд боз.

Зи ҷаври чарх чу Ҳофиз ба ҷон расид дилат,
Ба сӯйи деви миҳан новаки шаҳоб андоз.

Чун гул аз накҳати ӯ ҷома қабо кун, Ҳофиз
В-ин қабо дар раҳи он қомати чолок андоз!

Дар қалам овард Ҳофиз қиссаи лаъли лабаш,
Оби ҳайвон меравад ҳар дам зи ақломам ҳанӯз.

Миёни ошиқу маъшуқ ҳеч ҳоил нест,
Ту худ ҳиҷоби худӣ, Ҳофиз, аз миён бархез!

Номи Ҳофиз гар барояд бар забони килки дӯст,
Аз ҷаноби ҳазрати шоҳам бас аст ин мултамас.

Ҳофиз, аз машраби қисмат гила ноинсофист,
Табъи чун обу ғазалҳои равон моро бас.

Ба ҳеч вирди дигар нест ҳоҷат, эй Ҳофиз,
Дуои нимшабу дарси субҳгоҳат бас.

Ҳамчу Ҳофиз ғариб дар раҳи ишқ
Ба мақоме расидаам, ки мапурс.

Гуфтамаш: «Зулф ба хуни кӣ шикастӣ?» Гуфто:
«Ҳофиз, ин қисса дароз аст, ба Қуръон, ки мапурс!

Ҳофиз, ки ҳавас мекунадаш ҷоми ҷаҳонбин,
Гӯ: Дар назари Осафи ҷамшедмакон бош!

Хамӯш, Ҳофизу аз ҷаври ёр нола макун,
Туро кӣ гуфт, ки дар рӯйи хуб ҳайрон бош?

Муриди таоти бегонагон машав, Ҳофиз,
Вале муошири риндони порсо мебош.

Соқӣ, чу шоҳ нӯш кунад бодаи сабӯҳ,
Гӯ: Ҷоми зар ба Ҳофизи шабзиндадор бахш.

Кист Ҳофиз, то нанӯшад бода бе овози руд,
Ошиқи мискин чаро чандин таҷаммул боядаш?

Дили Ҳофиз, ки ба дидори ту хӯгар шуда буд,
Нозпарварди висол аст, маҷӯ озораш.

Камони абруи ҷонон намепечад сар аз Ҳофиз,
Валекин ханда меояд бад-ин бозуи безӯраш.

Чаро, Ҳофиз, чу метарсидӣ аз ҳаҷр,
Накардӣ шукри айёми висолаш?

Бигирам он сари зулфу ба дасти хоҷа диҳам,
Ки сӯхт Ҳофизи бедил зи макру дастонаш.

Шеъри Ҳофиз ҳама байтулғазали маърифат аст,
Офарин бар нафаси дилкашу лутфи суханаш!

Давои ту, давои туст, Ҳофиз,
Лаби нӯшаш, лаби нӯшаш, лаби нӯш.

Румузи маслиҳати мулк хусравон донанд,
Гадои гӯшанишинӣ ту, Ҳофизо, махурӯш!

Эй маликуларш, муродаш бидеҳ
В-аз хатари чашми бадаш дор гӯш.

Чандон бимон, ки хирқаи азрақ кунад қабул
Бахти ҷавонат аз фалаки пири жандапӯш.

Соқиё, май деҳ, ки риндиҳои Ҳофиз фаҳм кард
Осафи соҳибқирони ҷурмбахши айбпӯш.

Дар биёбони талаб гарчи зи ҳар сӯ хатарест,
Меравад Ҳофизи бедил ба таваллои ту хуш.

Ба ғафлат умр шуд, Ҳофиз, биё бо мо ба майхона,
Ки шангулони хушбошат биёмӯзанд коре хуш.

Ҷон ба шукрона кунам сарф, гар он донаи дур
Садафи синаи Ҳофиз шавад оромгаҳаш.

Бад-он камар нарасад дасти ҳар гадо, Ҳофиз,
Хизонае ба каф овар зи ганҷи Қорун беш.

Ҳофиз, агар мурод муяссар шудӣ мудом,
Ҷамшед низ дур намондӣ зи тахти хеш.

Ҷабину чеҳраи Ҳофиз Худо ҷудо макунод
Зи хоки боргаҳи кибриёи Шоҳ Шуҷоъ!

Мазҳари лутфи азал, равшании чашми амал,
Ҷомеъи илму амал, ҷони ҷаҳон Шоҳ Шуҷоъ.

Оташи меҳри туро Ҳофиз аҷаб дар сар гирифт,
Оташи дил кай ба оби дида биншонам чу шамъ?

Нишоту айшу ҷавонӣ чу гул ғанимат дон,
Ки, Ҳофизо, набувад бар расул ғайри балоғ.

Ҳофиз, агар қадам занӣ дар раҳи хонадон ба сидқ,
Бадрақаи раҳат шавад ҳиммати шаҳнаи Наҷаф.

Ба пойи шавқ гар ин раҳ ба сар шудӣ, Ҳофиз,
Ба дасти ҳаҷр надодӣ касе инони фироқ.

Ба ханда гуфт, ки Ҳофиз, ғуломи табъи туам,
Бибин, ки то ба чӣ ҳаддам ҳамекунад таҳмиқ.

Ба роҳи майкада, Ҳофиз, хуш аз ҷаҳон рафтӣ,
Дуои аҳли дилат бод мӯниси дили пок!

Ба чашми халқ азиз он замон шавад Ҳофиз,
Ки бар дари ту ниҳад рӯйи масканат бар хок.

Чун бари Ҳофизи хешаш нагузорӣ боре,
Эй рақиб, аз бари ӯ як-ду қадам дуртарак!

Ҳофизо, ишқу собирӣ то чанд?
Нолаи ошиқон хуш аст, бинол!

Қатили ишқи ту шуд Ҳофизи ғариб, вале
Ба хоки мо гузаре кун, ки хуни мо-т ҳалол.

Ҳофиз, қалами шоҳи ҷаҳон муқсими ризқ аст,
Аз баҳри маишат макун андешаи ботил.

Ҳиҷоби зулмат аз он баст оби Хизр, ки гашт
Зи шеъри Ҳофизу он табъи ҳамчу об хаҷил.

Ба дарди ишқ бисозу хамӯш кун, Ҳофиз,
Румузи ишқ макун фош пеши аҳли уқул.

Эй дӯст, дасти Ҳофиз таъвизи чашмзахм аст,
Ё Раб, бибинам онро дар гарданат ҳамоил!

Ҳофиз аз сарпанҷаи ишқи нигор
Ҳамчу мӯр афтода шуд дар пои пил.

Нуктадоне базлагӯ чун Ҳофизи ширинсухан,
Бахшишомӯзе ҷаҳонафрӯз чун Ҳоҷӣ Қавом.

Ҳофиз ар майл ба абрӯйи ту дорад, шояд,
Ҷой дар гӯшаи меҳроб кунанд аҳли калом.

Ҳамчу Ҳофиз ба харобот равам ҷомақабо,
Бу, ки дар бар кашад он дилбари навхостаам.

Соқӣ, чу ёри маҳруху аз аҳли роз буд,
Ҳофиз бихӯрд бодаву шайху фақеҳ ҳам.

Ҳофиз ба пеши чашми ту хоҳад супурд ҷон,
Дар ин хаёлам, ар бидиҳад умр муҳлатам.

Рутбати дониши Ҳофиз ба фалак бар шуда буд,
Кард ғамхории шамшоди баландат пастам.

Бисӯхт Ҳофизу он ёри дилнавоз нагуфт,
Ки марҳаме бифиристам, ки хотираш хастам.

Ҳофиз аз ҷаври ту, ҳошо, ки бигардонад рӯй,
«Ман аз он рӯз, ки дар банди туам, озодам».

Пок кун чеҳраи Ҳофиз ба сари зулф зи ашк,
В-арна ин сели дамодам бибарад бунёдам.

Ту хуш мебош бо Ҳофиз, бирав, гӯ, хасм, ҷон медеҳ!
Чу гармӣ аз ту мебинам, чӣ бок аз хасми дамсардам?!

Субҳхезию саломатталабӣ чун Ҳофиз,
Ҳар чӣ кардам, ҳама аз давлати Қуръон кардам.

Хуш буд вақти Ҳофизу фоли муроду ком
Бар номи умру давлати аҳбоб мезадам.

Дӯшам навид дод иноят, ки, Ҳофизо,
Боз о, ки ман ба афви гуноҳат замон шудам.

Ба хоки пойи ту савганду нури дидаи Ҳофиз,
Ки бе рухи ту фурӯғ аз чароғи дида надидам.

Саре дорам чу Ҳофиз маст, лекин
Ба лутфи он саре уммедворам.

Дӯш мегуфт, ки Ҳофиз ҳама рӯясту риё,
Ба ҷуз аз хоки дараш бо кӣ бувад бозорам?!

Ҳофиз, лаби лаълаш чу маро ҷони азиз аст,
Умре бувад он лаҳза, ки ҷонро ба лаб орам.

Ҳофизо, чун ғаму шодии ҷаҳон даргузар аст,
Беҳтар он аст, ки ман хотири худ х(в)аш дорам.

Ба риндӣ шуҳра шуд Ҳофиз миёни ҳамдамон, лекин
Чӣ ғам дорам, ки дар олам Қавомуддин Ҳасан дорам.

Ҳофизо, шояд агар дар талаби гавҳари васл
Дида дарё кунам аз ашку дар ӯ ғӯта х(в)арам.

Мақсад аз ин муомила бозортезияст,
Не ҷилва мефурӯшаму не ишва мехарам.

Ба хоки Ҳофиз агар ёр бигзарад чун бод,
Зи шавқ дар дили он тангно кафан бидарам.

Бисӯз ин хирқаи тақво ту, Ҳофиз,
Ки гар оташ шавам, дар вай нагирам.

Чу Ҳофиз ганҷи ӯ дар сина дорам,
Агарчи муддаӣ бинад ҳақирам.

Зи чанги Зуҳра шунидам, ки субҳдам мегуфт:
«Ғуломи Ҳофизи хушлаҳҷаи хушовозам».

Ҳофиз, ғами дил бо кӣ бигӯям, ки дар ин давр
Ҷуз ҷом нашояд, ки бувад маҳрами розам.

Гар ба ҳар мӯй саре бар тани Ҳофиз бошад,
Ҳамчу зулфат ҳамаро дар қадамат андозам.

Рӯзи маргам нафасе муҳлати дидор бидеҳ,
То чу Ҳофиз зи сари ҷону ҷаҳон бархезам.

Бувад, ки лутфи азал раҳнамун шавад, Ҳофиз,
В-агарна то ба абад шармсори худ бошам.

Ҳофиз, арӯси табъи маро ҷилва орзуст,
Оинае надорам, аз он оҳ мекашам.

Ба мардумӣ, ки дили дардманди Ҳофизро
Мазан ба новаки дилдӯзи мардумафкани чашм.

Гар аз ин даст занад мутриби маҷлис раҳи ишқ,
Шеъри Ҳофиз бибарад вақти самоъ аз ҳушам.

Ман агар бода хурам в-ар на, чӣ корам бо кас,
Ҳофизи рози худу орифи вақти хешам.

Биёву ҳастии Ҳофиз зи пеши ӯ бардор,
Ки бо вуҷуди ту кас нашнавад зи ман, ки манам.

Туроншаҳи хуҷаста, ки дар манязиди фазл
Шуд миннати мавоҳиби ӯ тавқи гарданам.

Бо он ки аз вай ғоибам в-аз май чу Ҳофиз тоибам,
Дар маҷлиси рӯҳониён гаҳ-гоҳ ҷоме мезанам.

Ҳофизо, хулди барин хонаи мавруси ман аст,
Андар ин манзили вайрона нишеман чӣ кунам?

Дӯш лаълаш ишвае медод Ҳофизро, вале
Ман на онам, к-аз вай ин афсонаҳо бовар кунам.

Нест уммеди салоҳе зи фасоди Ҳофиз,
Чунки тақдир чунин аст, чӣ тадбир кунам?

Ҳофизо, такя бар айём чу саҳв асту хато,
Ман чаро ишрати имрӯз ба фардо фиканам?!

Эй маҳи соҳибқирон, аз банда Ҳофиз ёд кун,
То дуои давлати он ҳусни рӯзафзун кунам.

Зи бода хӯрдани пинҳон малул шуд Ҳофиз,
Ба бонги барбату най розаш ошкора кунам.

Ин ҷони орият, ки ба Ҳофиз супурд дӯст,
Рӯзе рухаш бибинаму таслими вай кунам.

Ҳофизам дар маҷлисе, дурдикашам дар маҳфиле,
Бингар ин шӯхӣ, ки чун бо халқ санъат мекунам.

Ҳофиз,ҷаноби пири муғон ҷойи давлат аст,
Ман тарки хокбӯсии ин дар намекунам.

Ҳадиси орзумандӣ, ки дар ин нома сабт афтод,
Ҳамоно, беғалат бошад, ки Ҳофиз дод талқинам.

Бар дилам гарди ситамҳост, Худоё, маписанд,
Ки мукаддар шавад оинаи меҳроийнам.

Румузи мастию риндӣ зи ман бишнав, на аз воиз,
Ки бо ҷому қадаҳ ҳар шаб надими Моҳу Парвинам.

Дӯстон, айби назарбозии Ҳофиз макунед,
Ки ман ӯро зи муҳиббони шумо мебинам.

Ману сафинаи Ҳофиз, ки ҷуз дар ин дарё
Бизоати сухани дурфишон намебинам.

В-ар чу Ҳофиз набарам раҳ зи биёбон берун,
Ҳамраҳи кавкабаи Осафи даврон биравам.

Хуррам он дам, ки чу Ҳофиз ба таваллои вазир
Сархуш аз майкада бо дӯст ба кошона равам.

Маст бигзаштию аз Ҳофизат андеша набуд,
Оҳ, агар домани ҳусни ту бигирад оҳам!

Ҳофиз асири зулфи ту шуд, аз Худо битарс
В-аз интисофи Осафи ҷамиқтидор ҳам.

Муҳтасиб донад, ки Ҳофиз ошиқ аст
В-Осафи мулки Сулаймон низ ҳам.

Гуфтӣ, ки, Ҳофиз, ин ҳама рангу хаёл чист?
Нақш ғалат махон, ки ҳамон лавҳи содаем.

Гуфтӣ, ки, Ҳофизо, дили саргаштаат куҷост?
Дар ҳалқаҳои он хами гесӯ ниҳодаем.

Ҳофиз, ин хирқаи пашмина бияндоз, ки мо
Аз паи қофила бо оташи оҳ омадаем.

367 Фатвии пири муғон дораму қавлест қадим,Ки ҳаром аст май он ҷо, ки на ёр аст надим. Чок хоҳам задан ин далқи риёйӣ, чӣ кунам?Рӯҳро …

Бар дари мадраса то чанд нишинӣ, Ҳофиз?
Хез, то аз дари майхона гушоде талабем.

Гуфт: Худ додӣ ба мо дил, Ҳофизо,
Мо муҳассал бар касе нагмоштем.

Ту оташ гаштӣ, эй Ҳофиз, вале бо ёр дар нагрифт,
Зи бадъаҳдии гул гӯё ҳикоят бо сабо гуфтем.

Қонеъ ба хаёле зи ту будем чу Ҳофиз,
Ё Раб, чӣ гадоҳиммату бегонаниҳодем.

Ҳофиз, чу раҳ ба кунгураи кохи васл нест,
Бо хоки остонаи ин дар ба сар барем.

Ҳофиз, оби рухи худ бар дари ҳар сифла марез,
Ҳоҷат он беҳ, ки бари қозии ҳоҷот барем.

Сухандонию хушхонӣ намеварзанд дар Шероз,
Биё, Ҳофиз, ки мо худро ба мулке дигар андозем.

Ҳофиз, на ҳадди мост, чунин лофҳо задан,
Пой аз гилеми хеш чаро бештар кашем?!

Ҳофиз, ин ҳоли аҷаб бо кӣ тавон гуфт, ки мо
Булбулонем, ки дар мавсими гул хомӯшем.

Дилам аз парда бишуд, Ҳофизи хушлаҳҷа куҷост,
То ба қавлу ғазалаш созу навое бикунем?

Ҳофиз, ар хасм хато гуфт, нагирем бар ӯ
В-ар ба ҳақ гуфт, ҷадал бар сухани ҳақ накунем.

Биёр май, ки ба фатвои Ҳофиз аз дили пок
Ғубори зарқ ба файзи қадаҳ фурӯ шӯям.

Ҳофизам гуфт, ки хоки дари майхона мабӯй,
Гӯ, макун айб, ки ман мушки Хутан мебӯям.

Воми Ҳофиз бигӯ, ки боз диҳанд,
Кардаӣ эътирофу мо гуваҳем.

Ҳофиз, аз оби зиндагӣ шеъри ту дод шарбатам,
Тарки табиб кун, биё, нусхаи шарбатам бихон!

Ҳофиз, нагаштӣ шайдои гетӣ,
Гар мешунидӣ панди адибон.

Ҳофиз, зи хубрӯён бахтат ҷуз ин қадар нест,
Гар нестат ризое, ҳукми қазо бигардон!

Он ки будӣ ватанаш дидаи Ҳофиз, ё Раб,
Ба муродаш зи ғарибӣ ба ватан бозрасон.

Зи дилгармии Ҳофиз барҳазар бош,
Ки дорад синае чун деги ҷӯшон.

Гуфт: Ҳофиз, ману ту маҳрами ин роз наем,
Аз майи лаъл ҳикоят куну шириндаҳанон.

Ҳадиси суҳбати хубону ҷоми бода бигӯ
Ба қавли Ҳофизу фатвои пири соҳибфан.

Чу дил дар зулфи ту бастаст Ҳофиз,
Бад-ин сон кори ӯ дар по маяфкан.

Машварат бо ақл кардам, гуфт: Ҳофиз, май бинӯш,
Соқиё, май деҳ ба қавли мусташори муътаман.

Бурдам аз раҳ дили Ҳофиз ба дафу чангу ғазал,
То ҷазои мани бадном чӣ хоҳад будан?

Гӯӣ бирафт Ҳофиз аз ёди Шоҳ Мансур,
Ё Раб, ба ёдаш овар дарвеш парваридан.

Мабӯс ҷуз лаби соқию ҷоми май, Ҳофиз,
Ки дасти зуҳдфурӯшон хатост бӯсидан.

Ҳофиз тамаъ бурид, ки бинад назири ту,
Дайёр нест ҷуз рухат андар диёри ҳусн.

Ҳофиз висол металабад аз раҳи дуо,
Ё Раб, дуои хастадилон мустаҷоб кун.

Кори савоб бодапарастист, Ҳофизо,
Бархезу азми ҷазм ба кори савоб кун.

Пас аз мулозимати айшу ишқи маҳрӯён
Зи корҳо, ки кунӣ, шеъри Ҳофиз аз бар кун.

Сармаст дар қабои зарафшон чу бигзарӣ,
Як бӯса назри Ҳофизи пашминапӯш кун!

Чу андалеб фасоҳат фурӯшад, эй Ҳофиз,
Ту қадри ӯ ба сухангуфтани дарӣ бишикан.

Ҳофиз зи ғусса сӯхт, бигӯ ҳолаш, эй сабо,
Бо шоҳи дӯстпарвару душмангудози ман.

Сабр кун, Ҳофиз, ки гар з-ин даст бошад дарси ғам,
Ишқ дар ҳар гӯшае афсонае хонад зи ман.

Аз муроди Шоҳ Мансур, эй фалак, рӯ барматоб,
Тезии шамшер бингар, қуввати бозу бибин.

Кудурат аз дили Ҳофиз бибурд суҳбати дӯст,
Сафои ҳиммати покону покдинон бин.

Килки Ҳофиз шакаринмева наботест, бичин,
Ки дар ин боғ набинӣ самаре беҳтар аз ин.

Мудом хирқаи Ҳофиз ба бода дар гарав аст,
Магар зи хоки харобот буд тинати ӯ?!

Ҳофиз, ҷаноби пири муғон маъмани вафост,
Дарси ҳадиси ишқ бар ӯ хону з-ӯ шунав.

Оташи зуҳди риё хирмани дин хоҳад сӯхт,
Ҳофиз, ин хирқаи пашмина бияндозу бирав!

Ҳофиз, дар ин каманд сари саркашон басест,
Савдои каҷ мапаз, ки набошад маҷоли ту.

Ҳофиз, тамаъ мабур зи иноят, ки оқибат
Оташ занад ба хирмани ғам дуди оҳи ту.

Хусраво, пиронасар Ҳофиз ҷавонӣ мекунад
Бар умеди афви ҷонбахши гунаҳфарсои ту.

Хуш чаман аст оразат, хоса ки дар баҳори ҳусн
Ҳофизи хушкалом шуд мурғи сухансарои ту.

Агарчи мурғи зирак буд Ҳофиз дар ҳаводорӣ,
Ба тири ғамза сайдаш кард чашми он камонабрӯ.

Ҳофиз, ки сози маҷлиси ушшоқ рост кард,
Холӣ мабод арсаи ин базмгоҳ аз ӯ!

Ҳофиз агарчи дар сухан хозини ганҷи ҳикмат аст,
Аз ғами рӯзгори дун табъи сухангузор ку?

Ҳофиз, гарат ба маҷлиси ӯ роҳ медиҳанд,
Май нӯшу тарки зарқ зи баҳри Худо бигӯ!

Мадеҳ ба хотири нозук маломат аз ман зуд,
Ки Ҳофизи ту худ ин лаҳза гуфт «Бисмиллоҳ».

Шавқи лабат бурд аз ёди Ҳофиз
Дарси шабона, вирди саҳаргоҳ.

Ҳофиз, чӣ нолӣ, гар васл хоҳӣ,
Хун боядат хурд дар гоҳу бегоҳ.

Сухан андар даҳони дӯст шаккар,
Валекин гуфтаи Ҳофиз аз он беҳ.

Ҳофизо, дар дили тангат чу фурӯ омад ёр,
Хона аз ғайр напардохтаӣ, яъне чӣ?

Биё ба майкада, Ҳофиз, ки бар ту арза кунам,
Ҳазор саф зи дуоҳои мустаҷобзада».

Гуфт: Ҳофиз, дигарат хирқа шароболуда-ст,
Магар аз мазҳаби ин тоифа бозомадаӣ?!

Гуфт: «Ҳофиз, луғазу нукта ба ёрон мафурӯш»,
Оҳ аз ин лутфи ба анвои итоб олуда!

Он сарзаниш, ки кард туро дӯст, Ҳофизо,
Беш аз гилеми хеш магар по кашидаӣ?

Гар хотири шарифат ранҷида шуд зи Ҳофиз,
Боз о, ки тавба кардем аз гуфтаву шунида.

Ҳофиз чу толиб омад ҷоме ба ҷони ширин,
Ҳатто язуқу минҳо каъсан мина-л-карома.

Ҳадиси мадрасаву хонақаҳ магӯй, ки боз
Фитод дар сари Ҳофиз ҳавои майхона.

Вуҷуди мо муаммоест, Ҳофиз,
Ки таҳқиқаш фусун асту фасона.

Ҳофиз, ҳадиси сеҳрфиреби хушат расид
То ҳадди Мисру Чину ба атрофи Руму Рай.

Бахил бӯйи Худо нашнавад, биё, Ҳофиз,
Пиёла гиру карам варз, ваз-з-амони алай.

Забонат даркаш, эй Ҳофиз, замоне
Ҳадиси безабонон бишнав аз най!

Ҳофиз, чӣ мениҳӣ дил ту дар хаёли хубон?
Кай ташна сер гардад аз ламъаи саробе?!

Аз фиреби наргиси махмуру лаъли майпараст
Ҳофизи хилватнишинро дар шароб андохтӣ.

Сӯфӣ пиёлапаймо, Ҳофиз қаробапарҳез,
Эй кӯтаҳостинон, то кай дароздастӣ?!

Ишқат ба дасти тӯфон хоҳад супурд, Ҳофиз,
Чун барқ аз ин кашокаш пиндоштӣ, ки ҷастӣ?

Аз даст чаро ҳишт сари зулф ту, Ҳофиз?
Тақдир чунин буд, чӣ кардӣ, ки наҳиштӣ?

Донӣ муроди Ҳофиз аз ин дарду ғусса чист?
Аз ту карашмаею зи Хусрав инояте!

Дили Ҳофиз шуд андар чини зулфат,
Би лайлин музламин ва-л-Лоҳу ҳодӣ.

Гар дигаре ба шеваи Ҳофиз задӣ рақам,
Мақбули табъи шоҳи ҳунарпарвар омадӣ.

Ба шеъри Ҳофизи Шероз мерақсанду менозанд
Сияҳчашмони кашмирию туркони самарқандӣ.

Агар на доираи ишқ роҳ барбастӣ,
Чу нутқа Ҳофизи саргашта дар миён будӣ.

Зи парда нолаи Ҳофиз бурун кай афтодӣ,
Агар на ҳамдами мурғони субҳхон будӣ?

Чу нуқта, гуфтамаш, андар миёни доира ой,
Ба ханда гуфт: «Бирав, Ҳофиз, ин чӣ паргоре?»

Ҳар тори мӯйи Ҳофиз дар дасти зулфи шӯхе,
Мушкил тавон нишастан дар инчунин диёре.

Чу гул ба доман аз ин боғ мебарӣ, Ҳофиз,
Чӣ ғам зи нолаву фарёди боғбон дорӣ?!

Зи кунҷи савмаа, Ҳофиз, маҷӯй гавҳари ишқ,
Қадам бурун неҳ, агар майли ҷустуҷӯ дорӣ.

Надидам хуштар аз шеъри ту, Ҳофиз,
Ба Қуръоне, ки андар сина дорӣ.

Бас дуои саҳарат мӯниси ҷон хоҳад буд,
Ту, ки чун Ҳофизи шабхез ғуломе дорӣ.

Ҳофиз, аз подшаҳон поя ба хидмат талабанд,
Саъй нокарда чӣ уммеди ато медорӣ?

Магзарон рӯзи саломат ба маломат, Ҳофиз,
Чӣ таваққуъ зи ҷаҳони гузарон медорӣ?

Ҳофиз, ғубори фақру қаноъат зи рух машӯй,
К-ин хок беҳтар аз амали кимиёгарӣ.

Ба юмни ҳиммати Ҳофиз умед ҳаст, ки боз
«Аро усомиру Лайлоя лайлатал-қамарӣ».

Бигзар аз ному нанги худ, Ҳофиз,
Соғари май талаб, ки махмурӣ.

На Ҳофиз мекунад танҳо дуои Хоҷа Туроншоҳ,
Зи мадҳи Осафе хоҳад ҷаҳон идию наврӯзӣ.

Чанд пӯяд ба ҳавои ту зи ҳар сӯ Ҳофиз,
Яссаруллоҳу тариқан бика ё мултамасӣ.

Ҳофизо, гар мадад аз бахти баландат бошад,
Сайди он шоҳиди матбӯъшамоил бошӣ.

Ман арчи Ҳофизи шаҳрам, ҷаве намеарзам,
Магар ту аз карами хеш ёри ман бошӣ.

Ҳофиз, аз фақр макун нола, ки гар шеър ин аст,
Ҳеч хушдил написандад, ки ту маҳзун бошӣ.

Ҳофиз, дигар чӣ металабӣ аз наъими даҳр?
Май мехурию турраи дилдор мекашӣ.

Висоли дӯстон рӯзии мо нест,
Бихон, Ҳофиз, ғазалҳои фироқӣ.

Зи васфи ҳусни ту Ҳофиз чӣ гуна нутқ занад?
Ки чун сафои илоҳӣ варои идрокӣ.

Маснадфурӯзи давлат, кони шукӯҳу шавкат,
Бурҳони мулку миллат, Бӯнасри Булмаолӣ.

Худо донад, ки Ҳофизро ғараз чист,
Ва илмуллоҳи ҳасбӣ мин суолӣ.

Ҳофиз, макун шикоят, гар васли дӯст хоҳӣ,
З-ин бештар бибояд бар ҳаҷрат эҳтимоле.

Ҳофиз, мадор умеди фараҳ аз мадори чарх,
Дорад ҳазор айбу надорад тафаззуле.

Чун пир шудӣ. Ҳофиз, аз майкада берун шав,
Риндию ҳаваснокӣ дар аҳди шабоб авло.

Ҳофизо, гар надиҳад доди дилат Осафи аҳд,
Ком душвор ба даст оварӣ аз худкоме.

Бигушой тири мижгону бирез хуни Ҳофиз,
Ки чунин кушандаеро накунад кас интиқоме.

Чу силки дурри хушоб аст назми хуби ту, Ҳофиз,
Ки гоҳи лутф сабақ мебарад зи назми Низомӣ.

Гиряи Ҳофиз чӣ санҷад пеши истиғнои ишқ?
К-андар ин дарё намояд ҳафт дарё шабнаме.

Сазои қадри ту, шоҳо, ба дасти Ҳофиз чист,
Ниёзи нимишабию дуои субҳдаме.

Эй насими саҳарӣ, хоки дари ёр биёр,
То кунад Ҳофиз аз ӯ дидаи дил нуронӣ.

Ҷамъ кун ба эҳсоне Ҳофизи парешонро,
Эй шиканҷи гесӯят маҷмаъи парешонӣ.

Хаёли чанбари зулфаш фиребат медиҳад, Ҳофиз,
Нигар, то ҳалқаи иқболи номумкин наҷунбонӣ!

Чун ашк бияндозияш аз дидаи мардум
Онро, ки даме аз назари хеш биронӣ.

Якест туркию тозӣ дар ин муомила, Ҳофиз,
Ҳадиси ишқ баён кун бад-он забон, ки ту донӣ.

Мизоҷи даҳр табаҳ шуд дар ин бало, Ҳофиз,
Куҷост фикри ҳакимею ройи барҳамане?

Хезу ҷаҳде кун чу Ҳофиз, то магар
Хештан дар пойи маъшуқ афканӣ.

Соқӣ, ба бениёзии риндон, ки май бидеҳ,
То бишнавӣ зи савти муғаннӣ ҳувалғанӣ.

Ҳофизо, саҷда ба абрӯи чу меҳробаш бар,
Ки дуое зи сари сидқ ҷуз он ҷо накунӣ.

Эй сабо, бандагии Хоҷа Ҷалолуддин кун,
Ки ҷаҳон пурсуману савсани озода кунӣ!

Ҳофиз, бирав, ки бандагии подшоҳи вақт,
Гар ҷумла мекунанд, ту боре намекунӣ.

На Ҳофизро ҳузури дарси хилват,
На донишмандро илмуляқине!

Сели ин ашки равон сабру дили Ҳофиз бурд,
Балаға-т-тоқату, ё мақлата айнӣ бинӣ.

Гуфтӣ: «Аз Ҳофизи мо бӯйи риё меояд»,
Офарин бар нафасат бод, ки хуш бурдӣ бӯй!

Соқӣ магар вазифаи Ҳофиз зиёда дод,
К-ошуфта гашт турраи дастори мавлавӣ.

Гар дар сарат ҳавои васол аст, Ҳофизо,
Бояд, ки хоки даргаҳи аҳли ҳунар шавӣ.

Ҳофизи хомтамаъ, шарме аз ин қисса бидор,
Амалат чист, ки фирдавси барин мехоҳӣ?

Ҳофиз, чу подшоҳат гаҳ-гоҳ мебарад ном,
Ранҷиш зи бахт манмо, боз о ба узрхоҳӣ.

«Гар мусалмонӣ аз ин аст, ки Ҳофиз дорад,
Оҳ, агар аз пайи имрӯз бувад фардое!»

Дурар зи шавқ бароранд моҳиён ба нисор,
Агар сафинаи Ҳофиз расад ба дарёе.

Макун, Ҳофиз, аз ҷаври даврон шикоят,
Чӣ донӣ ту, эй банда, кори худоӣ?!

Ҳофиз, шаби ҳиҷрон шуд, бӯи хуши васл омад,
Шодит муборак бод, эй ошиқи шайдоӣ.

Ҳофиз, макун андеша, ки он Юсуфи маҳрӯ
Боз ояду аз кулбаи аҳзон бадар оӣ.

Ҳар мурғ ба дастоне дар гулшани шоҳ омад:
Булбул ба навосозӣ, Ҳофиз ба ғазалгӯйӣ.